Είμαι η Ρενα. Ανήμερα της γιορτής μου, το 2012, έδειχνα, χωρίς να ανησυχώ, στην αδελφή μου και τις φίλες μου ένα ογκίδιο στην αριστερή μου μασχάλη. Ο γιατρός όμως που το ψηλάφισε, λίγες μέρες αργότερα, ανησύχησε και μάλιστα, πολύ. Θυμάμαι, είπε «Ενδεχομένως θα χρειαστείς ογκολόγο».

Ογκολόγο εγώ; Γιατί;

Το απόγευμα πήγα εσπευσμένα για εξετάσεις, στις οποίες φάνηκε ξεκάθαρα ο όγκος.

Έπεσα από τα σύννεφα . . .

Είχα οικογένεια, δύο παιδιά, σύζυγο και ήμουν 47 χρονών. Οι κόρες μου, Μύριαμ και Νάντια, ήταν 19 και 15 χρονών. Και όμως, το πρώτο πράγμα που ρώτησα τον χειρουργό μου, όταν μου είπε ότι θα κάνω όλο το πακέτο δηλαδή χειρουργείο, χημειοθεραπεία, ακτινοβολίες, ήταν, αν θα μου πέσουν τα μαλλιά . . .

Στην πορεία κατάλαβα ότι αυτό το κομμάτι που με ενοχλούσε αρχικά, δεν ήταν τίποτα μπροστά σε όλο αυτό που αντιμετώπισα. Το χειρουργείο δεν με φόβισε. Η διάγνωση όμως; Καρκίνος 3^ου βαθμού με διηθημένο λεμφαδένα. Χρειάστηκε να κάνω 18 χημειοθεραπείες, 25 ακτινοβολίες. Η ορμονοθεραπεία θα διαρκούσε 10 χρόνια.

Στην πρώτη χημειοθεραπεία ήρθα σε επαφή με το ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ. Ήμουν πολύ τυχερή! Μέχρι την επόμενη χημειοθεραπεία, είχα πάει στον Σύλλογο και είχα γνωριστεί με τους ειδικούς. Το πέρασα μαζί τους, μαζί με την Κλαίρη, την Κατερίνα, τη Ράνια, τη Λιολιώ και πολλές άλλες που με στήριξαν και μόνο που υπήρχαν.

Θυμάμαι εκείνη την περίοδο ο γάμος μου δεν ήταν στην καλύτερή του φάση, ωστόσο ο άνδρας μου με στήριζε όσο μπορούσε. Ίσως να φανεί παράξενο αλλά τότε ένιωθα ότι η βοήθεια πρέπει να έρθει από μακριά και όχι από την οικογένειά μου. Ενώ, από την πρώτη στιγμή δεν το έκρυψα από τους δικούς μου ότι νοσώ, δεν με ένοιαζε η στήριξή τους, δεν την ήθελα. Ίσως μέσα μου πίστευα ότι γι’ αυτό που συνέβη είχε ευθύνη ο οικογενειακός μου περίγυρος. Είχα την ανάγκη να αποδώσω κάπου τις ευθύνες για να απαλύνω τον πόνο μου.

Και τότε με κατάκλυζε μια ευγνωμοσύνη για όλους εκείνους τους γιατρούς, που μου έμαθαν και μου επέβαλαν τις προληπτικές εξετάσεις. Με αυτές είχα πάρει το εισιτήριο για τη δεύτερη φορά. Σκεφτόμουν με πόνο όλες εκείνες τις γυναίκες που μετά από μια ζωή προσφοράς στην οικογένειά τους και την κοινωνία ερχόταν αυτή η αρρώστια να πληγώσει τη ζωή και την θηλυκότητα τους και εν τέλει να τις σκοτώσει γιατί δεν ήξεραν και δεν πρόλαβαν. Και τότε κατάλαβα τι θέλω να κάνω μόλις η υγεία μου το επέτρεπε. «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ» ένας σύλλογος γυναικών σαν και μένα με στόχο να είμαστε κοντά η μια στην άλλη, οι γυναίκες κοντά στις γυναίκες. Στις γυναίκες, που σηκώνουν το βάρος της γης στους ώμους τους και είναι τόσο μα τόσο ευάλωτες, σ’ αυτές θα αφιέρωνα την δεύτερη ζωή μου.

Γενικά στη ζωή μου πίστευα ότι μπορούσα τα πάντα και ότι, αν ζητούσα βοήθεια, θα φαινόμουν αναξιοπρεπής. Θεωρούσα ότι δεν έπρεπε να εξηγώ πώς νιώθω, αλλά να καταλαβαίνουν όλοι από μόνοι τους. Λάθη, λάθη, λάθη . . .

Ο καρκίνος με έκανε να αλλάξω ζωή, προτεραιότητες και αξίες, με ωρίμασε. Με έκανε να χαίρομαι για τα πιο απλά πράγματα. Μια ανατολή … τα χρώματα του δειλινού, μια βόλτα με το σκυλάκι μου, τα μάτια των παιδιών μου. Δοξάζω τον Θεό καθημερινά γιατί είμαι τυχερή που έζησα, που άλλαξα και αυτό που νιώθω το μεταφέρω σε όλες τις ασθενείς με καρκίνο μαστού που συναντώ στα νοσοκομεία όταν πια σαν εθελόντρια και όχι σαν ασθενής, πηγαίνω να τις επισκεφθώ.

Χαίρομαι για αυτό που είμαι τώρα, χαίρομαι που αγαπώ τα παιδιά μου χωρίς να περιμένω τίποτα, μόνο να είναι καλά ψυχικά και σωματικά. Χαίρομαι που δεν ζητώ πολλά και είμαι αυτάρκης, χαίρομαι που κάνω αυτά που θέλω και όχι αυτά που πρέπει. Χαίρομαι που δεν έχω ενοχές για τις πράξεις μου και χαίρομαι που μ’ αγκάλιασε μια ομάδα, το ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ που θεωρώ πλέον οικογένεια μου.

Η ζωή δεν χαρίζεται σε κανέναν! Κάθε μέρα την διεκδικούμε και αυτή μας ανταμείβει με τον τρόπο της!