Είμαι η Πάκυ Καραλή, Γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Γυναικών με καρκίνο μαστού Νομού Αχαΐας, «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ» και επιζήσασα του καρκίνου του μαστού. Είμαι συνταξιούχος καθηγήτρια μαθηματικών, παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών, ενός αγοριού 36 χρονών και μιας κόρης 26 χρονών. Θέλω να πιστεύω, όσο κι αν πολλές φορές ακόμα αμφιβάλλω, ότι είμαι ένας τυχερός άνθρωπος. Σε πόσους άραγε η ζωή επιφυλάσσει μια δεύτερη ευκαιρία; Έτσι ακριβώς βλέπω τη συνάντηση μου με το καρκίνο. Δεν τον διάλεξα, με διάλεξε. Και αποφάσισα, όσο μπορέσω, να τον πολεμήσω και μετά να κάνουμε ειρήνη.

Καρκίνος, λέξη και αυτή όπως όλες, αλλά φορτωμένη φόβο, πόνο, τρόμο και θάνατο. Όταν ακούς για πρώτη φορά από το γιατρό σου πως πάσχεις από καρκίνο, είναι τέτοιο το ξάφνιασμα που παραλύεις. Στο καρκίνο του μαστού δεν υπάρχουν σημάδια. Είσαι μια γυναίκα υγιής, δυνατή, δραστήρια. Στο μυαλό σου ο καρκίνος έχει μορφή γηρατειών και θανάτου. Τι σχέση έχεις εσύ με το θάνατο; Κι όμως για μια στιγμή έρχεσαι τόσο κοντά του, που τον νοιώθεις να ανασαίνει κοντά στο δέρμα σου και η ανάσα του να σε καίει. Κοιτάς το γιατρό σου άναυδη και προβάρεις τη φωνή σου, γιατί είσαι σίγουρη ότι θα βγει ρόγχος.

«Και τώρα τι;» Έτσι ρώτησα με φωνή, που μου φάνηκε πως έβγαινε από σπηλιά, το γιατρό μου. «Τώρα Πάκυ μου, θα πολεμήσεις και του χρόνου σα σήμερα θα είμαστε πάλι εδώ μαζί να συζητάμε τι πέρασες».

23 Οκτωβρίου 2006 η μέρα, που ξεκίνησαν όλα. Μια μέρα καθημερινή, συνηθισμένη, μονότονη. Πήγα στη δουλειά μου, στο Λύκειο Φαρρών. Τότε δίδασκα μαθηματικά την Β΄ και την Γ΄ Λυκείου. Φεύγοντας από το σχολείο χαρούμενη και ξέγνοιαστη, όπως κάθε μέρα, τους τόνισα «Αύριο, σας θέλω σε φόρμα, θα κάνουμε πρόβες για τεστ». Ήμουν τόσο σίγουρη για το αύριο που θα ξημέρωνε και θα με ξανάφερνε κοντά τους. Το αύριο ξημέρωσε, μα δεν με έφερε κοντά στα παιδιά μου, αλλά με πήγε σε άλλες πολύ πιο πικρές πόρτες. Ήμουν ανυποψίαστη, όπως οι περισσότεροι από μας, όμως ο καρκίνος με περίμενε στη γωνία και μόλις είχα σκεφτεί «τα κατάφερα στη ζωή», νάτος πετιέται και αντρειεύει και θεριεύει!!!!! Αριστερός μαστός 2^ου βαθμού. ΑΝΑΤΡΟΠΗ! Ο χρόνος και ο κόσμος γύρω μου θαρρείς και πάγωσε. Το μυαλό κόλλησε στη λέξη καρκίνος. Έχω καρκίνο. Έχω καρκίνο; Το μυαλό μου αρνείται να το δεχτεί.

Ο χειρουργός γιατρός μου, που ακολούθησε τον ακτινολόγο μου, ήταν για μένα αυτό που λέμε καρμική συνάντηση. Ο θεός, λένε, μας φέρνει στο δρόμο της ζωής μας κάθε φορά τον άνθρωπο που έχουμε ανάγκη. Και μένα μου έφερε το χειρουργό Δημήτρη Κούκουρα. Με πήρε από το χέρι και με το ζεστό του γέλιο, με τα υποστηρικτικά του λόγια και την ιατρική του επάρκεια με πέρασε απέναντι. Του οφείλω ότι δεν τρομοκρατήθηκα, ότι δεν τα έχασα, ότι πήρα δύναμη και κουράγιο να το πολεμήσω. «Θα πας από άλλο κυρία μου» μου είπε γελώντας. Και εγώ αυτή του τη φράση τη κράτησα φάρο σε όλη τη διάρκεια αυτής της καταιγίδας. Έτσι, από εκείνη τη συνάντηση και μετά το πήρα ήρεμα. Είπα θα πολεμήσω για να ζήσω.

Εξετάσεις, βιοψίες, εγχείρηση, επτά μήνες χημειοθεραπεία – στη κόλαση – 2 μήνες ακτινοβολίες, δύο χρόνια ενέσεις, έξι χρόνια ορμονοθεραπεία. Και μετά αξονικές, μαγνητικές,  βρογχοσκοπήσεις, εξετάσεις και πάλι εξετάσεις. Παίρνω κιλά 12 (ακόμα έχω μερικά, με έφαγε η ταμοξιφένη.)

Χρόνια εννέα έως τώρα ελεύθερη ασθένειας. Έκανα restart στη ζωή μου. Δεν γίνεται αλλιώς, αν θες να ζήσεις. Όλα από την αρχή. Τα παιδιά μου, οι γονείς μου, το σχολείο, ο γάμος μου. Ο καρκίνος σε κάνει να τα βλέπεις όλα διαφορετικά, είναι μια φοβερή κρησάρα. Σε υποχρεώνει να φωτίζεις πια τα σημαντικά και να αγνοείς τα ασήμαντα.

Δεν φανταζόμουνα ότι θα ένοιωθα ευτυχής διανύοντας αυτή τη θλιβερή και σκοτεινή περίοδο της ζωής μου. Έφυγε από πάνω ένα τεράστιο βάρος. Ήμουν πια ΕΓΩ. ΕΛΕΥΘΕΡΗ!! Ελεύθερη από όλους και όλα που στάθηκαν βαρίδια στη ζωή μου και τώρα είχε έρθει η ώρα να πάρω θάρρος κα να πω επιτέλους τη λέξη που λαχτάραγα μια ζωή «ΟΧΙ». Όλοι αυτοί που ευχόμουν να είναι, ήταν δίπλα μου. Οι γονείς μου, τα παιδιά μου, η αδερφή μου, ο άντρας μου. Οι γιατροί μου υποστηρικτικοί δίπλα μου. Η οικογένειά μου βέβαια σήκωνε το δικό της σταυρό πράγμα που με βάραινε αφόρητα γιατί δεν μπορούσα να το αντέξω. Ήμουν εγώ, από μικρή κοπέλα λόγω ασθένειας της μάνας μου, ο υποστηριχτής της οικογένειας.  Τώρα ο κόσμος μου γύριζε ανάποδα. Όλη μου τη ζωή ζούσα για τους άλλους. Οικογένεια,  παιδιά, γονείς, μαθητές, φίλοι. Ο κόσμος μου τώρα άρχισε να μικραίνει να μικραίνει και έγινε σα ρεβίθι, όσο το μέγεθος του όγκου μου και το μόνο που έμεινε ήμουν εγώ και ο καρκίνος μου. Πώς να διαχειριστώ αυτήν την αλλαγή; Η σωματική μου αδυναμία ώρες ώρες με εξουθένωνε. Βούλιαξα! Δεν μπορούσα να διαχειριστώ το χρόνο και το πόνο. Δεν έκλαψα, δεν παραπονέθηκα, δεν αναρωτήθηκα «γιατί εγώ;».

Κοιτούσα το νέο μου εαυτό στο καθρέφτη και προσπαθούσα να συνδέσω την χτεσινή μου εικόνα με την τωρινή. Στη δεύτερη χημειοθεραπεία έχασα τελείως τα μαλλιά μου. Πιο εύκολα άλλαζα ζωή – τρόπος του λέγειν – από το να αλλάξω τα μαλλιά μου. Και για μια στιγμή, μου τα άλλαξε η ζωή και μάλιστα βίαια. Και τότε με έκπληξη κατάλαβα ότι δεν είχαν και καμιά ιδιαίτερη σημασία για μένα τα μαλλιά. Ε και; Μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτά. «Θεέ μου, δώσε μου χρόνο να αλλάξω κάθε τι που με δυσκόλεψε, που με ταλαιπώρησε, που με προβλημάτισε στη ζωή». Μόνο αυτή ήταν η προσευχή μου. Όλα σιγά σιγά έχαναν τη βαρύτητά τους και τη μάταιη παρουσία τους στη ζωή μου. Έμεινε μόνο η επιθυμία να ζήσω και να μείνω λίγο ακόμα κοντά στα παιδιά μου και στους αγαπημένους μου. Η ζωή, αν και τη ζούσα πια μέσα στα Νοσοκομεία είχε αποκτήσει άλλο φως, άλλο χρώμα, άλλη γεύση, άλλο άρωμα. Εκεί που μύριζα Νοσοκομείο και φάρμακα χημειοθεραπείας που με «ανακάτευαν έως θανάτου» εκεί και μύριζα άνοιξη και ανθισμένα λουλούδια. Εκεί που τα μάτια μου τα πλήγωνε το φως από το Νέον των νοσοκομειακών διαδρόμων και αιθουσών εκεί και με ξάφνιαζε και με ζάλιζε το υπέροχο ελληνικό εκτυφλωτικό φως, «Καλά, και πριν ήταν τόσο φωτεινός ο κόσμος;» Έβγαινα από το νοσοκομείο κατακλυσμένη από εικόνες πόνου και απελπισίας – γιατί δεν έχεις μόνο το εαυτό σου και το πόνο σου αλλά έχεις και το μαρτύριο τόσων πολλών συνανθρώπων γύρω σου- και άφηνα το βλέμμα μου να ξεκουραστεί στη θέα της γέφυρας του Ρίο έπαιρνα μια βαθειά αναπνοή με το αεράκι που κατέβαινε από το βουνό και έλεγα «τι ωραία που είσαι ζωή, πόσο όμορφα είσαι φτιαγμένος κόσμε, πόσο ζεστό είσαι χαμόγελο της κόρης  μου – που ήταν δίπλα μου -, πόσο θέλω να ζήσω».

Και τότε με κατάκλυζε μια ευγνωμοσύνη για όλους εκείνους τους γιατρούς, που μου έμαθαν και μου επέβαλαν τις προληπτικές εξετάσεις. Με αυτές είχα πάρει το εισιτήριο για τη δεύτερη φορά. Σκεφτόμουν με πόνο όλες εκείνες τις γυναίκες που μετά από μια ζωή προσφοράς στην οικογένειά τους και την κοινωνία ερχόταν αυτή η αρρώστια να πληγώσει τη ζωή και την θηλυκότητα τους και εν τέλει να τις σκοτώσει γιατί δεν ήξεραν και δεν πρόλαβαν. Και τότε κατάλαβα τι θέλω να κάνω μόλις η υγεία μου το επέτρεπε. «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ» ένας σύλλογος γυναικών σαν και μένα με στόχο να είμαστε κοντά η μια στην άλλη, οι γυναίκες κοντά στις γυναίκες. Στις γυναίκες, που σηκώνουν το βάρος της γης στους ώμους τους και είναι τόσο μα τόσο ευάλωτες, σ’ αυτές θα αφιέρωνα την δεύτερη ζωή μου.

Ο δρόμος κράτησε σχεδόν ένα χρόνο. Δεν θα ωραιοποιήσω τη πορεία προς την αποθεραπεία. Ήταν ένας δρόμος δύσκολος, επώδυνος και ψυχοφθόρος. Ένας νέος κόσμος άγνωστος με υποδέχτηκε. Όλα φάνταζαν τρομακτικά. Από τη μια στιγμή στην άλλη από εργαζόμενη, μητέρα, κόρη,  και σύζυγος έγινα καρκινοπαθής. Ένας αβάστακτος τίτλος. Ένας τίτλος που τον αρνήθηκα με πάθος. Στις δύσκολες μέρες που ήρθαν, πήγαινα στο νοσοκομείο με τη περούκα μου,  και πηγαίνοντας στις διάφορες υπηρεσίες για βγάλω κάποιο χαρτί ή να γράψω φάρμακα ή να διευθετήσω κάτι στην ερώτηση που μου έκαναν «Πού είναι η ασθενής;» έλεγα «μέσα στο σαλόνι». Ήμουν δύο άνθρωποι, εγώ και η ασθενής.

Και ήξερα πως ΕΓΩ έπρεπε να την βοηθήσω να βγει από τη σπηλιά του δράκου. Μόνο εγώ. Και όχι μόνο αυτήν, αλλά και τα παιδιά μου και τους υπερήλικες γονείς μου, που η γη είχε χαθεί κάτω από τα πόδια τους.

Το καλοκαίρι του 2007 ήταν το καλοκαίρι του καύσωνα. Με το τέλος αυτού του καυτού καλοκαιριού τελείωσαν και οι θεραπείες μου στο νοσοκομείο. Επιτέλους!

Σε ταξίδι προσκυνηματικό, μπροστά στη εικόνα της Παναγίας της Τήνου βγάζω την περούκα μου και αρχίζω να κυκλοφορώ με τα στρατιωτικής κοπής μαλλιά μου. Με κοιτούν περίεργα, αλλά ποιος νοιάστηκε; Νοιώθω πάλι δειλά δειλά τη ζωή να ξανάρχεται στη ψυχή μου. Εκεί στη Τήνο στο μαγευτικό νησί του Αιγαίου με το φως του Αιγαίου να λάμπει εκτυφλωτικά, μαζί με τη κόρη και την αδερφή μου, ξαναρχίζω να ζω. Ξαναρχίζω να κάνω όνειρα και να λέω «Και του χρόνου» γιατί πίστεψα ότι θα ζω και του χρόνου.

Με το γυρισμό μας από τη Τήνο μετά από ένα χρόνο αναρρωτικής άδειας ξαναγυρίζω και στο σχολείο μου κοντά στους μαθητές  μου που τόσο αγάπησα όλη μου τη ζωή. Ήταν μια πολύ δύσκολη και φορτισμένη μέρα. Ήξερα πως ήξεραν. Και τι να τους πω; Πώς να τους κοιτάξω και τους κάνω να μην με λυπηθούν και εν τέλει να με ξανανιώσουν δυνατή και γερή πάλι κοντά τους; Πώς να μην τα τρομάξω; Φανταστείτε να γυρίσεις και να σταθείς μπροστά σε εφήβους με την αλήθεια σου φανερή και κραυγαλέα. Ήμουν ακόμα σχεδόν χωρίς μαλλιά. Κατάλαβα πως το καλύτερο είναι να λες την αλήθεια, όποια κι αν είναι. Όλα τα άλλα σε μπερδεύουν. Έτσι αντιμετώπισα την αρρώστια μου, φανερά. Και έτσι μίλησα στους μαθητές μου αληθινά, απλά και ανθρώπινα. Ήθελα από αυτή μου την περιπέτεια να καταλάβουν ότι πολλές φορές η ζωή μας δείχνει τα δόντια της. Έρχεται η ώρα να δείξουμε και εμείς τα δικά μας και με όση δύναμη διαθέτει ο καθένας μας να σταθεί όρθιος και να πολεμήσει.

Και εγώ έτσι ένοιωθα: ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ.

Το επώδυνο μέρος αυτής της περιπέτειας είχε τελειώσει και άρχιζε ένα νέο κεφάλαιο. Η επιστροφή στην κανονική ζωή με μια συντροφιά που δεν είχες ποτέ φανταστεί, τη συνεχή παρουσία σου στο νοσοκομείο για εξετάσεις κάθε τρείς μήνες. Κι όμως και αυτό το έβαλα στη ζωή μου. Πόσα είχε να με διδάξει ακόμα η αρρώστια μου; Πόση κουράγιο θα έβγαζε από μέσα μου; Πόση υπομονή θα με δίδασκε;

Όταν ο κουρνιαχτός κάθισε και η ζωή επανήλθε στα φυσιολογικά της νοιώθω πως ήρθε η ώρα να πραγματοποιήσω τις υποσχέσεις που είχα δώσει στον εαυτό μου. «ΆΛΜΑ ΖΩΗΣ» ο χώρος μέσα από τον οποίο θα υλοποιήσω το όνειρό μου. Γίνομαι απλό μέλος το 2009 και το 2011 γίνομαι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Μπαίνοντας στο συμβούλιο τα ενδιαφέροντα μου από το σχολείο μετακομίζουν εκεί. Το Αύγουστο του ίδιου χρόνου φεύγω από το σχολείο μετά από 32 χρόνια στην έδρα και πολλή ευτυχία. Ο κύκλος έκλεισε!

Τώρα πια δραστηριοποιούμαι, όπως και δεκάδες άλλες γυναίκες μέλη του Συλλόγου, στο χώρο της εθελοντικής προσφοράς δίπλα στη γυναίκα και κυρίως δίπλα στη γυναίκα με καρκίνο μαστού. Δυστυχώς γινόμαστε πολλές.

Θέλω να τονίσω και να επαναλάβω, έτσι όπως το ζούμε καθημερινά όλες μας, μέσα από το «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ», πως όλοι μαζί, ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ, από κάθε πόστο που είναι ταγμένος ο καθένας, μπορούμε σαν άνθρωποι και σαν κοινωνίες να γίνουμε αποδοτικότεροι, καλύτεροι, ευτυχέστεροι. Να ζήσουμε κι εμείς και κυρίως τα παιδιά μας σε ένα κόσμο με λιγότερο πόνο και μικρότερο φόβο. Και εν τέλει, να κάνουμε αυτό το ΜΙΚΡΟ, ΤΟ ΜΕΓΑ ταξίδι της ζωής μας άξιο του να το ζει κανείς!

Βλέπετε με το καρκίνο μου έκανα πια ειρήνη γιατί μέσα από το πόνο που έφερε στη ζωή μου, μου άνοιξε και ένα άλλο φωτεινό και ανθρώπινο μονοπάτι να βαδίσω, δίπλα στις άλλες γυναίκες, μέχρι το τέλος.

Δεν είμαι μόνη ούτε η μόνη…
Δεν νιώθω ενοχή, δεν πάω εκεί που είναι η ενοχή…
Υπομένω, επιμένω και πάω παραπέρα…
Δεν μετράω τις μέρες μετράω στιγμές… που κόβουν την ανάσα…
Γελάω μέχρι να μου κοπεί η ανάσα…
Ζω μέχρι το τελευταίο κύτταρο της ύπαρξης μου
και ευγνωμονώ τα σύμπαντα γι αυτή τη δεύτερη ευκαιρία . . .